وقتی که فاطمه زهرا(س) رحلت کرد، "ام یمین" قسم خورد که در مدینه نماند؛ چون طاقت نداشت جای خالی حضرت فاطمه(س) را مشاهده نماید. لذا به سوی مکه رفت ودر میان راه به تشنگی شدیدی دچار شد. دستهای خود را به سوی آسمان بالا برد و گفت: پروردگارا ! من خدمتگذار فاطمه(س) هستم، مرا از عطش می میرانی؟! آنگاه خداوند از آسمان سطلی از آب پائین فرستاد. ام یمین از آن نوشید و هفت سال به آب و غذا نیازی پیدا نکرد؛ در روزهای بسیار گرم، مردم او را به زحمت می انداختند، ولی او اصلا تشنه نمی شد.

بحار الانوار ج43، ص28